Kot burmański wyróżnia się całkiem przyjaznym usposobieniem. Ma całkiem wielu zwolenników. Kot tej rasy wywodzi się zarówno z klasztorów jak i pałaców starożytnej Birmy. Pierwsza kotka tej rasy przybyła do Polski w 1992 roku. Jednak mimo to rasa ta nie jest jeszcze tak rozpowszechniona.
Kot burmański może i chętnie przebywa w towarzystwie innych zwierząt. Nie przepada raczej za samotnością. Kot tej rasy jest średniej wielkości. Może ważyć od 3 do 4 kilogramów. Kot burmański ma muskularną budowę ciała, szeroką klatkę, a także niezbyt długie nogi. Jego głowa jest okrągła, oczy duże, a uszy szeroko rozstawione. Ogon tego kota jest prosty i ma średnią długość. Kota burmańskiego można spotkać w dziesięciu różnych odmianach barwnych. Cechą charakterystyczną dla jego wyglądu jest to, iż kot tej rasy ma nieco jaśniejszą barwę w dolnych częściach tułowia, a ciemniejszą na pysku, uszach, nogach i ogonie. Kolor futra ulega zmianie pod wpływem temperatury. Kiedy wzrasta temperatura, futro jaśnieje, w niskiej zaś staje się ciemniejsze. Sierść jest krótka, przylegająca do ciała, a przy tym na pewno jedwabista i delikatna w dotyku.
Kot burmański jest zwierzakiem pełnym temperamentu, praktycznie przez całe życie uwielbiającym zabawę. Nie przepadają za samotnością, a chętnie przebywają w towarzystwie nie tylko innych zwierząt, lecz również dzieci. Są bardzo inteligentne i czujne. Bardzo przywiązują się do swojego właściciela. Lubią być głaskane i pieszczone. Warto podkreślić, że rasa ta ma problemy z odnalezieniem się w terenie. Dlatego też nie powinno się pozostawiać kota burmańskiego samego na zewnątrz. W naturalnych warunkach na pewno by sobie nie poradził.
Koty burmańskie to rasa całkiem bezproblemowa w utrzymaniu. Należy regularnie, najlepiej raz w tygodniu wyczesywać sierść odpowiednią szczotką. Co prawda pielęgnacja jest bardzo prosta, ale z kolei kot ten ma spore wymagania co do opieki. Wymaga poświęcenia sporej uwagi, zainteresowania i przede wszystkim czasu. Dlatego jest to kot dla tych, którzy narzekają na nudę.
