Pekińczyk jest psem do towarzystwa, nie podlega próbom pracy. Uznaje się go za typ jamnikowaty. Charakterystyczna jest jego drobna postura oraz spłaszczona mordka, a także uszy w kształcie serca. Rasa została wyhodowana w Mandżurii, do połowy XIX wieku była hodowana w Chinach. Później dotarła do Europy. Początkowo pekińczyki hodowano wyłącznie na cesarskim dworze. Gdy cesarz umierał to jego psy razem z nim odchodziły na drugi świat. Do Europy trafiły około 1860 roku. W Polsce pierwsze pekińczyki znalazły się w 1925 roku.
Nazywano je pieskami pałacowymi. Po II wojnie światowej były wystawiane na wystawach psów rasowych. Nie powinny mieć wystającego języka, oczu z niebieską tęczówką, za nisko osadzonych uszu. Ich włosy są długie, proste, gęste. Posiadają kryzę wokół szyi. Uszy, tył nóg, ogon i palce mają obfitą sierść, nazywaną piórami. Są to psy nieufne, niezależne, ale swojego opiekuna kochają. Lubią spokój, ale gdy inny pies je zaatakuje to bronią się do upadu. Są odważne i waleczne. Dzisiaj służą do reprezentacji oraz towarzystwa. Trzeba je często czesać, nie trzeba ich strzyc. Zdarzają się im wodogłowie, wady serca, kamienie moczowe, problemy z oddychaniem. W Polsce obecnie są to popularne psy.
